Jak wesprzeć dziecko

w czasie rozwodu rodziców

Wiele małżeństw z powodu różnorodnych trudności i problemów decyduje się na rozwód. Rozwód to trudna sytuacja dla wszystkich członków rodziny, nie tylko dla rozstających się partnerów, ale przede wszystkim dla dzieci. Rozwodzące się małżeństwa zazwyczaj automatycznie szukają pomocy prawnej, natomiast problemy emocjonalne są spychane często na dalszy plan. Zdarza się, że dorośli w obliczu swoich trudnych emocji (gniewu, poczucia krzywdy, rozpaczy, poczucia winy, strachu) nie potrafią pomóc dzieciom, które pozostawione same sobie przeżywają cały wachlarz emocji, z którymi nie potrafią sobie same poradzić. Dobro dzieci w dużym stopniu zależy od tego czy mogą utrzymywać bliskie kontakty emocjonalne z obojgiem rodziców. Dzieci chcą kochać i być kochane przez obojga rodziców, bez względu na to w jakim konflikcie pozostają partnerzy związku.

To w jaki sposób dzieci reagują na rozwód jest zależne również od ich wieku i etapu rozwoju. Dzieci w wieku przedszkolnym najczęściej reagują silnym przygnębieniem i są mocno przestraszone. Mogą pojawić się nocne lęki, chęć kurczowego trzymania się rodziców i bunt, gdy muszą choć na chwilę zostać same. Bywa, że są agresywne wobec innych dzieci lub kłócą się z rodzeństwem. Te zachowania wynikają w dużym stopniu z zachwiania poczucia bezpieczeństwa.
Dzieci w wieku szkolnym również przeżywają smutek i żal, jednak częściej dochodzi też gniew. Jest on często skierowany na rodziców, szczególnie na tego, z którym dziecko mieszka. Rodzic (np. matka), z którą dziecko mieszka często jest obwiniana za to co się stało, natomiast nieobecny ojciec bywa idealizowany.
Dziecko, które wchodzi w okres dorastania może mniej okazywać swoje cierpienie i poczucie krzywdy – co oczywiście nie oznacza, że te emocje nie występują. Często dzieci szukają wtedy odskoczni w innych aktywnościach, zabawie itp. Mogą niechętnie mówić o swoich przeżyciach.
U dzieci w wieku dorastania reakcją może być depresja, nastolatki mogą odsuwać się od życia rodzinnego i wchodzić w związki poza domem, aby zaspokoić potrzeby przynależności, stabilności i stałości. Czasem dzieci mogą być bardziej podatne na negatywny wpływ rówieśników i szukać ukojenia swojego smutku w nieodpowiednich, destrukcyjnych zachowaniach.
Poniżej kilka sugestii jak możesz pomóc swojemu dziecku:
– Przede wszystkim poświęcaj dziecku swój czas i uwagę
– Słuchaj dziecka i pozwól mu wyrażać smutek i inne emocje. Nie zabraniaj płakać, nie mów żeby się nie martwiło
– Utwierdzaj w przekonaniu, że przeżywane emocje są normalne, akceptuj uczucia dziecka, w razie potrzeby wyjaśniaj dlaczego czuje to co czuje
– zachęcaj do rozmowy o rozwodzie i poczuciu straty
– odpowiadaj szczerze na pytania ( informacje przekazywane dziecku powinny być dostosowane do jego wieku)
– daj mu czas na przeżycie tego trudnego okresu
– jeśli zauważysz jakieś niepokojące symptomy poszukaj fachowej pomocy
– okazuj dziecku zrozumienie i miłość
– utwierdzaj w przekonaniu, że nie jest samo, że go nie porzucisz
– staraj się nie mówić źle o drugim rodzicu, zgodnie z zasadą, że przestajecie być partnerami, ale nadal jesteście rodzicami odpowiedzialnymi za dobro swoich dzieci.
Zdarza się, że sugestie te trudno wcielić od razu w życie, ponieważ konflikt między dorosłymi jest tak burzliwy, że przesłania wszystko inne. Pamiętaj, że dziecko potrzebuje przede wszystkim Twojego wsparcia, jednak aby skutecznie pomóc dziecku koniecznością jest również zadbanie o siebie, poradzenie sobie z własnym bólem, gniewem i krzywdą. Nie jesteś w stanie w pełni pomóc dziecku, jeśli sam czujesz się w „ rozsypce” . Zadbaj więc o siebie, pozwól sobie na przeżycie emocjonalnej żałoby po skończonym związku, poszukaj dla siebie wsparcia wśród życzliwych osób, natomiast jeśli będziesz czuć, że jest to niewystarczające skorzystaj z profesjonalnej pomocy specjalisty, który pomoże Ci przejść przez ten trudny okres w Twoim życiu.
Literatura
Rozwód w rodzinie- Martin Herbert GWP

WYOBRAŹ SOBIE, ŻE…

Do czego potrzebna jest nam wyobraźnia? Czy wyobraźnia może pomóc nam rozwiązywać problemy lub osiągać swoje cele? Właściwie większość z nas niejednokrotnie, bezwiednie stosuje wizualizację wyobrażając sobie różne sytuacje. Niestety często jednak „ wyświetlamy sobie filmy” dotyczące trudności i niepowodzeń. W psychoterapii można nauczyć się wykorzystywać potencjał swojej wyobraźni dzięki technikom i ćwiczeniom zaproponowanym przez terapeutę. Wizualizacja może pomóc w radzeniu sobie ze stresem, uzyskiwaniu stanu odprężenia i relaksu. Ćwiczenia związane z wizualizacją mogą być pomocne w budowaniu poczucia własnej wartości, a także w pokonywaniu lęków, fobii, nieśmiałości oraz w walce ze szkodliwymi nawykami. Rola wyobraźni szczególnie jest istotna w leczeniu zaburzeń psychosomatycznych i pokonywaniu bólu. Techniki wizualizacji z powodzeniem wykorzystuje się w terapii osób chorych onkologicznie ( Metoda Simontona). Praca z wyobraźnią jest również pomocna w odkrywaniu swoich pragnień i marzeń, dzięki wyobraźni zyskujemy większy dostęp do swojej kreatywności i twórczości. Wizualizacja jest bardzo skutecznym narzędziem do osiągania sukcesu, ponieważ pomaga w realizacji wyznaczonych celów.

Literatura:
Wizualizacja zmiany – Patrick Fanning
Wizualizacja- Francois J.Paul – Cavallier

Ta strona korzysta z ciasteczek aby świadczyć usługi na najwyższym poziomie. Dalsze korzystanie ze strony oznacza, że zgadzasz się na ich użycie. Przeczytaj więcej

Ustawienia plików cookie na tej stronie internetowej są ustawione na "zezwalaj na pliki cookie", aby zapewnić Ci jak najlepsze wrażenia z przeglądania. Jeśli nadal używasz tej witryny bez zmiany ustawień plików cookie lub klikniesz "Akceptuj" poniżej, to wyrażasz na to zgodę.

Close