Wprawdzie nie ma dotąd takiego rozpoznania w klasyfikacji ICD-10, to jednak termin taki znajduje się już w wielu publikacjach i autorzy traktują je jako typ nadmiernego popędu seksualnego.

Uzależnienie seksualne (seksoholizm) to proponowana przez niektórych psychiatrów szeroka jednostka chorobowa, obejmująca wiele zachowań, takich jak częste oglądanie pornografii, kompulsywna masturbacja, natręctwa seksualne, częsta zdrada i angażowanie się w inne zachowania o podłożu seksualnym, które mają potencjalnie destrukcyjne skutki dla życia społecznego i emocjonalnego jednostki.

Uzależnienie seksualne jest traktowane jak choroba. Chory może zdawać sobie sprawę ze swego uzależnienia, jednak nie ma na niego wpływu.

Dla osób uzależnionych samo przebywanie w pobliżu obiektu pożądania jest bardzo silnym przeżyciem, osoba taka jest zupełnie pochłonięta partnerem, nie może przegrać go widywać, a jednocześnie towarzyszy jej nasilająca się ambiwalencja w postaci poczucia beznadziejności istniejącego związku. Dlatego zaczyna inicjować ciąg jednorazowych kontaktów intymnych z przypadkowymi partnerami lub uczestniczyć w rożnego typu seksualnych ekscesach. Po okresie wzmożonej aktywności seksualnej osoba przechodzi okres wzmożonej kontroli potrzeb seksualnych, po której wraca do kompulsywnych czynności.

Trudności w kontrolowaniu zachowań seksualnych można tłumaczyć mechanizmem nałogowego regulowania emocji. Czynności erotyczne redukują nieprzyjemne doznania lub doprowadzają do powstania uczuć pozytywnych. Po pewnym czasie zarówno przyjemne, jak i nieprzyjemne odczucia zaczynają się osobie kojarzyć z określonego typu zachowaniem.

W związku z tym zaczyna ona regulować swoje uczucia za pomocą takich czynności. Mechanizm nałogowego regulowania emocji w konsekwencji doprowadza do znacznego obniżenia zdolności w zakresie radzenia sobie z problemami codziennego życia, a jednocześnie doprowadza do zwiększenia liczby i częstotliwości zachowań, od których osoba powoli się uzależnia. Utrata kontroli nad czynnościami erotycznymi jest związana z istnieniem cyklu nałogowego, na który w przypadku uzależnienia od seksu składają się dwie fazy kompulsywnych zachowań erotycznych i wzmożonej kontroli potrzeby.

Osoba doświadcza nieprzyjemnych stanów emocjonalnych i napięcia psychicznego wynikającego z frustracji potrzeby seksualnej, gdy powstrzymuje się od zachowań kompulsywnych. Negatywne emocje rozładowuje za pomocą czynności erotycznych o wzrastającym nasileniu i częstotliwości (ciąg zachowań erotycznych). Poczucie wstydu i/lub winy doprowadza osobę do zaprzestania kompulsywnych zachowań seksualnych i do wzmożonej kontroli. Przedstawiony cykl pojawia się w życiu osoby wielokrotnie, a liczne próby uzyskania kontroli nad sferą zachowań seksualnych okazują się bezskuteczne.

Istotnym elementem zespołu uzależnienia od seksu jest również występowanie braku zdolności do zaprzestania zachowań seksualnych, pomimo negatywnych konsekwencji. Negatywne konsekwencje mogą dotyczyć np zwiększonego ryzyka dotyczącego chorób przenoszonych drogą płciową. Problem ten sprowadza się do tego, że osoba jest świadoma ceny, jaką musi płacić za własne zachowanie, a jednocześnie nie potrafi zahamować swojego postępowania, głównie zdobywania wciąż nowych partnerów i porzucania ich.

Występowanie takich objawów świadczy przede wszystkim o utracie kontroli nad kompulsywnymi zachowaniami erotycznymi.

Obsesje erotyczne stają się dla osoby uzależnionej zasadą organizującą codzienne życie. Większość czasu pochłania fantazjowanie, uwodzenie, inicjowanie seksu, uprawianie go i radzenie sobie z kacem moralnym. Jednostka stara się nie zwracać uwagi na to, że jej sposób życia ujemnie wpływa na jej funkcjonowanie somatyczne, psychiczne i społeczne. Brak refleksji nad prowadzonym stylem życia wynika z działania iluzji i zaprzeczeń. Skutkiem występowania mechanizmów obronnych jest z jednej strony to, że przekonania osoby i jej wizja są całkowicie oderwane od rzeczywistości i podporządkowane pragnieniu podejmowania czynności seksualnych, a z drugiej to, że jednostka podtrzymuje wizję siebie jako kogoś wartościowego, kontrolującego się i całkowicie wolnego od uzależnienia. Dowodem na kontrolowanie sfery seksualnej jest okresowa abstynencja, która kończy się zwykle ponownymi ciągami kompulsywnych zachowań. Leczenie polega przede wszystkim na podjęciu psychoterapii i wypracowaniu nowych mechanizmów radzenia sobie z emocjami.